Herinneringen uit de oude doos.
Naar aanleiding van een van onze verhalen op deze website, kregen wij een heel leuke reactie van een oud-Mechelaar die inmiddels uitgeweken is naar Veulen : Willy Stevens
Willy is een echte waterval als hij begint te vertellen over de verhalen uit zijn jeugd of deze die hij destijds van zijn vader of grootvader hoorde vertellen. Het zou eigenlijk godgeklaagd zijn als die verhalen niet mochten verder leven in onze dorpsgeschiedenis. Sommige passages handelen wel over oorlogsgebeurtenissen in dit dorp en zouden bij sommigen misschien wel reacties kunnen opwekken, zowel aan de ene als aan de ander kant, maar deze episode is nu toch wel definitief achter de rug en ook Willy zal het ons zeker niet kwalijk nemen als we dat dekseltje eventjes oplichten door hem aan het woord te laten.
Willy is de zoon van Jeanne Vandergeten en Guillaume “MIEJOEL” Stevens. Deze laatste was in Mechelen inderdaad bekent als een dorpsfiguur. Als beroep deed hij aan boomsnoeien. Alle canadabomen in Mechelen en omstreken zijn ooit door hem gekapt en “getjuinkt” geweest. Ook zijn vader deed dat reeds voor hem, ze noemden hem in de omgang daarom “den houtte” en zijn kinderen kregen ook deze titel achter hun voornaam.
Trouwfoto van Jeanne Vandergeten en Guillaume Stevens
Moesten de boeren of de kasteelheer van zijn diensten gebruik maken om hun bomen te laten snoeien, dan schreven ze een brief naar Miejoel Stevens en die kwam perfect aan.
Hoe geraakte hij toch aan die bijnaam ? Wel als zéér jonge peuter was hij er reeds in geslaagd een vogel te pakken. Hij kon toen nauwelijks praten en liep naar zijn moeder om een kooitje te vragen voor zijn gevleugeld diertje. Dit lukte blijkbaar iets minder want hij vroeg een “miejoeltje” terwijl ze in Mechelen meestal spraken over “een geljoel”(vogelkooi)
Al wie in Mechelen “achter de kerk” woonde had reeds een bijnaam, dus voor zulk duidelijk geval was er geen betwisting mogelijk en werd Guillaume reeds van af zijn prille jeugd herdoopt. Tijdens de tweede wereldoorlog was hij ook lid van de “witte brigade”, en was hij de man die op zijn eentje een bataljon terugtrekkende Duitsers had aangevallen; (zie hiervoor naar het artikel op deze website).
Willy kan hierover nog vertellen dat zijn vader onmiddellijk na de aanval de beemden was ingevlucht, nadat hij zijn geweer in het konijnenkot had geworpen. Terwijl werden zijn vrouw en de drie kleine kinderen door de terugkerende Duitsers met de dood bedreigd, doch konden gelukkig door hun tante Alphonsine Knaepen vrij gepraat worden.
De vader van Miejoel was omstreeks 1880 ook boswachter op het kasteel en had daar dus een handje voor. Niet te verwonderen dat Miejoel als eerste dorpsravotter omstreeks 1915 reeds naar school ging met lederen handschoenen aan. Gekregen van het kasteel , zei hij dan.
Bedank aan Willy Stevens voor de foto’s
Jos Schoefs.