Hoe zou het zijn met… Marie-Jo Vanacken?

Ik wist al heel snel wat ik wilde : ik zou mijn leven zelf in handen nemen, mijn eigen baas zijn …” Marie-Jo Vanacken uit Horpmaal heeft een hele weg afgelegd en nu verkoopt ze haar huis in het naburige Oreye om definitief naar Wéris in de omgeving van Durbuy te vertrekken.

Marie – Jo werd in 1952 geboren als tweede kind in het gezin van Marcel Vanacken en Paula Coenen. “Vader werkte op Cockerill en mama deed het huishouden. Zij was een erg volgzame vrouw, vader was de baas in huis. Dat wilde ik dus zeker niet, ik wou baas zijn over mijn eigen leven !

Een eigen kapsalon

Al vrij jong wist ik dat ik kapster zou worden en toen ik mij ging inschrijven aan het RITO te St.-Truiden, bleek dat ik één jaar te jong was. Ik heb toen zo aangedrongen, dat de directrice van de school uiteindelijk toegaf en ik aan mijn opleiding mocht beginnen.

Op mijn 16de ging ik op leercontract bij een kapster in St.-Truiden maar ik mikte hoger en toen ik 18 was, trok ik naar een kapperssalon in Vilvoorde. Ik logeerde bij een neef van mijn moeder in Grimbergen. Ik volgde nog vervolmakingslessen in Tongeren en mijn leraar moedigde me aan om een eigen salon te openen. Op een avond zat ik met mijn mama aan de keukentafel te overleggen toen de buurvrouw binnenkwam. Ook haar advies werd gevraagd en zij verwees me naar Antonie Claes die op de Romeinse kassei in Oreye woonde. “De Walen gaan veel meer naar de kapper dan de Vlamingen, ze geven veel meer geld uit aan verzorging..” Antonie Claes hielp me aan een klein huurhuis in Oreye. Voorin had ik mijn kapsalon, door een gordijn gescheiden van het woongedeelte. Ik kende heel weinig Frans maar gelukkig kwamen de meeste klanten aanvankelijk uit Horpmaal en Heks.

In juni 1974 ben ik getrouwd en een jaar later werd onze dochter Béatrice geboren. Twee jaar later, in 1977, volgde onze zoon Mike.

Leren positief denken

Ondertussen waren we aan het bouwen en in 1977 trokken we in ons nieuwe huis in Oreye. Mijn eerste huwelijk liep echter op de klippen en in 1984 gingen mijn man en ik uit elkaar. Ik had het erg zwaar en 5 jaar na mijn echtscheiding zocht ik een

bijverdienste : op homeparties verkocht ik kleding en cosmetica. De firma waarvoor ik werkte, gaf haar verkoopsters een opleiding rond motivatie, communicatie, positief denken. Dat is een heel belangrijk moment geweest. Ik kreeg een heel andere kijk op het leven, dit was waar ik al die tijd naar op zoek was.
Ik las heel veel over deze thema’s, ik volgde een cursus rond gedachtenbeheer, ik ontdekte reiki, kortom, een nieuwe wereld ging voor mij open…

Groei

In 1995 leerde ik mijn nieuwe vriend Jean-Claude Drion kennen. Hij had indertijd een huis gekocht in Wéris, in de buurt van Durbuy en toen hij me de eerste keer meenam, wist ik meteen : hier wil ik wonen. Aanvankelijk trokken we er enkel in de weekends naartoe want er was nog heel wat werk te verzetten. Sinds juni 2006 wonen we er definitief. Ik kijk nu uit om mijn huis in Oreye te verkopen. Ik heb geen spijt van het verleden, zelfs niet van de moeilijke jaren. Ik heb geleerd op een positieve manier in het leven te staan en de tegenslagen die ik moest overwinnen, hebben me helpen groeien.

Picknicken met mama

Als ik terugdenk aan mijn kinderjaren in Horpmaal, zie ik mijn vriendinnen van toen : Dorine Brône, Céleste Budo, Christiane Dirix, Jenny Vanormelingen, Elise.. Later kwam daar ook nog Lucie Dirix bij. Ook met de buurmeisjes Ghislaine Capellen en Nicole Oury heb ik heerlijke uren doorgebracht.

Ik had twee grote broers en dat was een groot voorrecht : als het in de winter sneeuwde, trokken we met de slee naar de Dumontberg . ’s Middags even naar huis om droge sokken aan te trekken en dan terug naar de glijbaan.

Op 11 november, het feest van Sint-Maarten, mocht ik met mijn broers mee en in elke boerderij bedelden we enkele schoven stro. Dat ritueel was eigenlijk voorbehouden voor de jongens maar mijn grote broers namen hun zusje mee. Met die schoven stro maakten we een grote brandstapel op De Mot en wanneer de avond viel, werd het vuur aangestoken terwijl we zongen : “Toeteretoet, temattenkoalevuur”…
 Ik was heel erg aan mijn mama gehecht. Elke zomer ging zij met mij, mijn broers en mijn zus, picknicken in het veld. Dat zijn mijn mooiste herinneringen. Mama is op haar 64ste gestorven van verdriet, 17 maanden nadat mijn oudste broer overleed aan een longembolie. Twee jaar later volgde papa.

De puzzelstukjes van mijn leven zijn in elkaar gevallen. Mijn grootste rijkdom zijn mijn kinderen en kleinkinderen. Met Kerstmis en Sinterklaas komen ze allemaal naar huis, dat zijn hoogdagen voor mij.
Mijn levensloop was getraceerd, ik heb alleen maar het pad moeten volgen. Ik kreeg veel kansen om te groeien en dat wil ik nu doorgeven aan anderen. “

Ik heb een goed contact met mijn buren in de Ardennen. Bij de beslissing om definitief in Wéris te gaan wonen, ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Het is een uitgesproken keuze voor een toekomst met Jean-Claude. Met liefde is alles te genezen, als je liefhebt, kan je alles aan.”

---

Maj Vandergeten