De lindendreef
Hebben ze hem ooit anders gezien ?
De statige “lienen”dreef die lange tijd Mechelen van Rukkelingen scheidde of nog vroeger naar Pepingen leidde. Twee rijen knoestige bomen met de kruinen in elkaar gegroeid om te beletten dat het zonlicht neer patste op de weg die rusteloos tussen hun beiden baande. Aan de buitenzijde een verhoogd voetpad waar wandelaars ongestoord konden flaneren en mijmeren over alle geheimnissen die zich ooit hebben afgespeeld in het wat verder gelegen kasteel.
Sinds wanneer staan ze er al ? Wie heeft ze ooit gepland. Niemand kan het ons met zekerheid vertellen. Oude mensen hebben het altijd zo gezien. Misschien vormden ze ooit de toegangsweg naar het illustere kasteel van de familie de Borchgrave-d’Altena.
In de zomer was het een luxe om onder de lindebomen te kunnen schuilen tegen de loodzware zon en te rusten op de verhoogde flanken. Geen huis in de buurt, geen razende auto’s op de weg, maar wel huppelende konijntjes in de aangrenzende kasteelweiden.
Geleidelijk schoof de baan op naar de bomen toe, ze moest meer plaats hebben voor de toenemende auto’s. Eind der vijftiger jaren een eerste dodelijk auto-ongeval en dan plots een huis achter de bomen, en weer een… en nu reeds een tiental. En de eens zo mooie dreef moest ook zich aanpassen, want de bomen die toevallig voor de ingang der huizen stonden werden plots erg ziek en moesten omgehakt worden. Wat een toeval !
Nu een uitgedunde dreef met kale stroken omdat er iemand achter woont en anders niet goed buiten geraakt. Persoonlijke belangen hebben weer een stukje dorpsgeschiedenis geluidloos vermoord en niemand die er wakker van ligt, alhoewel iedereen moet boeten.
Ja, wij hebben hem ooit anders gezien.
In het volgend gedicht klaag ik dit aan en tracht bondgenoten te vinden om verder onheil te voorkomen. Maar ook daar heb ik duidelijk mijn twijfels over.
Foto Benny Porta
Jos Schoefs