VELDEN van EGOVEN

Gebiologeerd door de late avondzon
en een veld vol wassende maïskolven,
draaf ik puffend
als een zwellende hazelnoot
die zal barsten
in een wolkloos najaar
Velden van Egoven
hellen viriel over,
alles geurt naar kalmte en vredigheid.
Verrukkelijk is de smaak van het land,
het spreekt met ogen,
blinkend van de late avondzon.

Ik zie nog je goudgekleurde velden
in de lentezon,
je weelderig koren door de wind gestreeld.
Je zweeft als een vergane luchtbel,
opgeborgen in de lade
van mijn herinnering.

Aloude eiken fiezelen de wind
in hun overleven, tussen korenaren
en blazen tussendoor
de roep van de koekoek dorpswaarts,
terwijl ik mijn verwondering slik.

Ik loop verder tussen stokvaste rijen
van blozend fruit,
geometrische monsters,
vastgetimmerd in de zware klei
waar de gulden zon in de nasleep van de luwte
met een penseel het gelaat van appels kleurt.

In de verte bewonder ik
kronkelende dorpsweggetjes,
het imposante kasteel
en krakende pannendaken
in baksteen-rood gewaad,
terwijl spreeuwen cirkelen in zwarte vlagen.

Ik voel het doorboren van de vervlogen verwachting
Hoe kan ik mijn roemloos verdriet
tot staan verstarren ?
EGOVEN…laat mij de tijd verglijden
tussen de lieve aanschouwelijkheid
van uw naam mij in mijn jeugd gegeven.

---

 Jos Schoefs