Hoe zou het zijn met … Vanessa Monard?
Vanessa Monard , een jonge verpleegkundige uit Gutschoven, stapte in 2002 op het vliegtuig, richting Australië. Zij zocht ruimte om te leven en te werken en dat vond ze volop aan de andere kant van onze wereldbol.
De voorbije weken was Vanessa (34) op bezoek bij haar ouders (Jozef Monard en Mia Snickers) in Gutschoven en wij gingen eens meeluisteren naar haar verhaal.
Vanessa voert haar zoontje Matthias (8 maanden) stukjes banaan. Dat gaat niet vlug genoeg en Matthias eist even haar volle aandacht op.
Tijd dus om bij mama Mia Snickers te toetsen wat het betekent als je dochter en kleinzoon aan het andere eind van de wereld wonen.
“Vanessa heeft die avontuurlijke drang van haar vader, vertelt Mia. Toen wij jong waren wou Jozef ook naar Canada. De boerderij hier verkopen en ginder een nieuw bestaan opbouwen. Maar ik hield de boot af. Later maakte hij, samen met een bevriend landbouwersgezin, plannen om naar Australië te verhuizen. Die plannen waren al vrij concreet maar heel onverwacht, overleed die andere man en ging de verhuis niet door. “
Naar Australië
Vanessa realiseerde uiteindelijk de grote droom van haar vader. Zij studeerde in 1997 af als verpleegster en werkte in verscheidene grote ziekenhuizen.
“ Maar als ik het ergens gewoon was, begon het te kriebelen en moest ik weg, vertelt Vanessa. Ik werkte in Hasselt, Antwerpen, Eupen, en trok toen een maand met ClubMed mee naar Griekenland. Dat was mijn eerste buitenlandse werkervaring.
Nadien werkte ik nog in Tongeren en in mijn vrije tijd bezocht ik in mijn eentje de Europese hoofdsteden. Zo leerde ik in Parijs een Australisch meisje kennen. “Kom maar af ! “ nodigde ze me uit en in 2000 trok ik er voor de eerste keer naartoe. Ik bleef er tien dagen maar in 2001 waren dat al 5 weken ! Als verpleegkundige vind je makkelijk werk in Australië.
In 2002 ben ik definitief verhuisd. Met twee valiezen en een voorlopig verblijfsvisum. Ik werkte 2 jaar in een ziekenhuis in Horsham, ongeveer 300 km van Melbourne. “
Tijd voor de liefde
Een hele tijd voor een gedreven, nieuwsgierige vrouw als Vanessa.
“Inderdaad, bevestigt ze. Ik wou wel eens wat anders doen en via internet solliciteerde ik bij een goudmijn. Daar hadden ze mensen nodig om grondstalen te nemen. Een heel nieuwe wereld voor mij. Ik heb er heel veel bijgeleerd, vooral technische dingen zoals het onderhoud van mijn auto, banden herstellen, kortom, in heel primitieve omstandigheden leren overleven, ver van de beschaafde wereld.”
Dat was augustus 2006, een heel bijzondere periode in Vanessa’s leven. De derde dag in de mijn ontmoette ze er immers Steve Radford en haar wereld stond even op zijn kop.
De interesse was wederzijds en toen Vanessa op familiebezoek kwam, was Steve erbij en samen trokken ze enkele maanden door Europa. Toen scheidden hun wegen : Vanessa trok terug naar Australië, Steve vond werk in Canada. Afspraak was dat ze mekaar na enkele maanden terug zouden ontmoeten in Canada. “Zo lang heeft Steve het niet uitgehouden, lacht Vanessa. Hij was heel gauw terug in Australië en wij zijn dan ook meteen gaan samenwonen. “
Mijn echte thuis
Ondertussen hebben ze samen een zoontje, Matthias, een levendig, ondernemend baasje die met zijn 8 maanden de keuken en de stofzuiger van oma Mia ontdekt.
“Ik werk momenteel niet meer buitenshuis, zegt Vanessa. In Australië wordt het erg gewaardeerd als je je kinderen zelf opvoedt en Steve staat honderd procent achter mijn beslissing.”
“Vorige week was ik op het carnaval in Borgloon en ik zag er enkele mensen van vroeger terug. Dat was echt deugddoend. Maar ik zou hier niet meer kunnen leven, zoveel stress, zoveel onverschilligheid…
Door mijn relatie met Steve, heb ik nu zowel de Belgische als de Australische nationaliteit en dat betekent enorm veel voor mij : zowel vrijheid als zekerheid. Ik hoor erbij in Australië, daar is mijn echte thuis !”
Vanessa Monard, vrijgevochten wereldburger uit het kleine Gutschoven, hou ons op de hoogte als het weer eens begint te kriebelen !
Maj Vandergeten maart 2009