Hoe zou het zijn met… zuster Delphine Lowet?

Zuster Delphine of Jeanne Lowet uit Heks
 
“Ik ben een natuurmens en dat heb ik meegekregen van mijn vader. Hij was landbouwer en elke zondag wandelde ik met hem mee naar het veld. Kijken naar de landerijen, het koren, de plantages, de bloesems. Hij toonde me hoe alles groeide en bloeide, samen snoven we de bloesemgeuren op.. De natuur maakte hem gelukkig. Hij sprak nooit over opbrengst of de prijs van het graan, dat was voor moeder..”

Zuster Delphine glimlacht als ze over haar kinderjaren vertelt. Op 11 november 1931 werd zij als oudste dochter geboren in het landbouwersgezin van Jozef Lowet en Mathilde Dirix in Heks. Haar ouders noemden haar Jeanne. Er volgden nog twee zussen en één broer. Die broer woont in het ouderlijke huis en om de veertien dagen brengt Delphine de zondag bij hem door.

Schooltijd in Gijzegem

“ Als kind keek ik erg op naar de zusters die in Heks instonden voor de meisjesschool. Die zusters gaven les, verzorgden de zieken, hielpen met raad en daad, het waren echte barmhartige Samaritanen. Dat leven trok me aan.
De meeste meisjes van mijn generatie bleven na het lager onderwijs thuis om te helpen of volgden nog enkele jaren snit en naad in Tongeren.

De zusters hadden echter andere plannen met mij, mijn zus, Lea Lowet en Maria Coemans. Wij trokken naar hun normaalschool in Gijzegem ( Oost-Vlaanderen ) . Toen ik afstudeerde als kleuterleidster, vond ik meteen werk bij de Ursulinen in St.-Truiden. De verplaatsing van Heks naar St.-Truiden was echter erg omslachtig. De bus stopte in Bommershoven en dan fietste ik door de velden naar huis. In de winter was dat ’s morgens en ’s avonds een hele opgave en dus bleef ik dan, net als andere vrouwelijke leerkrachten, overnachten in de school. Daar kreeg ik de smaak van het kloosterleven te pakken. In 1953 trad ik binnen bij de Ursulinen in Diepenbeek.

Naar het klooster

Mijn ouders waren niet echt verrast van mijn levenskeuze maar erg overtuigd waren ze toch niet. “Die dochter komt binnen de kortste keren terug naar huis, dat houdt ze nooit vol ..” zuchtten ze. 

“ De naam Delphine kreeg ik van de novicemeesteres. Ik begreep het niet : Delphine, er is niet eens een heilige die zo heet! protesteerde ik.
“Zorgt gij er dan voor dat Delphine een heiligennaam wordt ! “ kreeg ik als antwoord.

Ook hier in Diepenbeek werd ik ingeschakeld in het schoolgebeuren. Aanvankelijk had ik tot 80 kinderen in de klas. Later werden er dat 40 en nu streeft men naar 20 kindjes per klas.
Niemand kan zich voorstellen hoe zwaar het voor mij was om op mijn 60ste te stoppen met lesgeven . Ik leefde voor de kinderen. Gelukkig kreeg ik wat later de opdracht om een dienst voor kinderopvang uit te bouwen. Ik moet er kunnen zijn voor de anderen.
Ik leef hier nu in dit grote klooster samen met vijf andere zusters, allemaal vrouwen boven de 70…

Ik heb heel veel moeite met de kloof tussen rijken en minderbedeelden in onze samenleving. Vooral probleemkinderen liggen mij nauw aan het hart. Vrachtwagens vol speelgoed, kleding en snoep brachten we naar Bethanië, een opvanghuis voor kinderen. Ik ging er regelmatig naartoe en als er dan zo’n kleine dreumes op mijn knieën zat, probeerde ik dat kind het gevoel te geven dat er iemand om hem gaf, dat iemand begaan was met zijn toekomst. “

Zomeravond in Heks

“Ik denk nog vaak terug aan Heks, vooral aan de zomeravonden toen de mensen van de buurt tegenover ons huis samen kwamen. Er was geen teevee of radio maar de kinderen speelden op de straat, wij waren vrij… Overdag moesten we met de koeien naar de beemd. Urenlang hebben we daar in de beek gespeeld, dikkopjes gevangen.

Als ik iemand uit het verleden opnieuw zou kunnen ontmoeten, denk ik aan zuster Genoveva. Zij hoorde bij het klooster van Heks maar in mijn ogen was zij een engel, zo goed en zacht…
Mijn energie vind ik in mijn gebed en in de Angelagroep. Samen met 14 jonge mensen bestuderen wij het evangelie en zij proberen in hun gezinnen de christelijke waarden door te geven.

Een boodschap voor mijn vroegere dorpsgenoten ? Zorg voor eenheid, wees hulpvaardig voor mekaar, draag en ondersteun mekaar in moeilijke tijden. “
Wat ik nodig heb ? Misschien op tijd en stond een beetje rust…” Het is duidelijk, deze vrouw is nog altijd even enthousiast en gedreven als de eerste dag.

Zuster Delphine, haar naam is misschien nog niet helemaal heilig maar in Diepenbeek is er al een rits kleine meisjes die …, jawel, Delphine heten. Zou dat toeval zijn ?

---

Maj Vandergeten januari 2008