Hoe zou het zijn met… Colette Vanstraelen?
Zaterdagmiddag, de zon schijnt, het is volop lente wanneer ik in Klein-Gelmen aanbel bij de zus van Colette Vanstraelen. Colette die in Brussel woont, is er vandaag te gast en we zouden samen naar Batsheers rijden, even door hun geboortedorp wandelen… Maar beide zussen zitten er verslagen bij : twee weken geleden brandde hun ouderlijk huis af, de wonden zijn nog te vers en te pijnlijk…
Colette Vanstraelen : “ik denk nog elke dag aan Batsheers..” Colette (74) kijkt me aan, met tranen in de ogen : “ Dit is het ultieme afscheid van ons geboortehuis… Toen mam stierf, hebben we het huis verkocht. Elk jaar op Palmzondag bezochten wij onze vroegere buurvrouw Maria en dan zagen we ons huis stilaan verkommeren. Dat deed pijn want onze ouders waren zo fier op hun woning..”
Kind zijn in Batsheers, 70 jaar geleden…
en ondanks alle tegenwerking, haar droom realiseerde : verpleegster zijn
We zaten allemaal samen in één klas, van het eerste tot het achtste studiejaar. Pastoor Van Bockrijk hield het hele reilen en zeilen in het oog en als hij bij één van de dorpskinderen wat meer talent of aanleg vermoedde, zorgde hij ervoor dat ze konden verder studeren.”
Dat gebeurde dus ook met Colette. Op haar veertiende trok ze naar Heverlee , dromend van een toekomst als verpleegkundige . Moeder Palmyre vond dat echter maar niets, opdraaien voor het vuil en de verzorging van mensen met allerlei besmettelijke en vieze ziekten… Nee, nee, Colette zou veel beter huishoudregentaat volgen.
Colette haakte af in Heverlee en trok naar Sint-Truiden, haalde daar haar diploma snit en naad.
Haar eerste job vond ze als gouvernante in Les Waleffes, een jaar later zorgde ze voor de adellijke kinderen van de graaf de Liedekerke te Leefdaal.
“Daar had ik een mooi leven, vertelt Colette. De graaf had vier kinderen, ik werd overal bij betrokken : bij hun opvoeding maar ook bij de feestjes. De graaf en de gravin hadden een kasteel in de Ardennen waar we heel vaak naartoe trokken. In de zomer brachten ze mij, met de kinderen en de kokkin, naar de Haute Savoie. Daar bleven we vier weken, midden in de prachtige natuur. Ik had aan de gravin verteld dat ik verpleegster wilde worden en zij bracht me in contact met Nederlandse religieuzen.
Een zomerse uitstap in 1952 : samen met René, Leon en Norbert fietste ik naar Hoei. Deze foto is boven op de citadel van Hoei genomen
Een droom wordt werkelijkheid
Zo kwam ik in ’s Hertogenbosch terecht voor een opleiding als verpleegster. Dat betekende echter ook een
pijnlijke breuk met mijn ouders en familie. .
Ik heb daar erg onder geleden maar mijn droom ging voor alles. Na zes maanden opleiding werd ik geëvalueerd : de balans was positief. Ik heb wel één jaar overgedaan, ik moest echt opnieuw leren “leren”.
In het derde jaar van mijn opleiding kwamen mam en pa op bezoek. Blijkbaar hadden ze zich erbij neergelegd dat mijn roeping sterker was dan wat dan ook.”
Terwijl ze vertelt, toont Colette een klein, gouden uurwerk. Op de achterkant, 3 letters, haar initialen CVS, en een jaartal : 1958. Een geschenk vol symboliek van haar ouders.
“Eigenlijk waren ze toen fier op mij. Toen ik mijn diploma haalde, heb ik er nog een jaar vroedkunde bijgedaan.
En in 1961 ben ik terug naar huis gekomen. Een bewuste keuze want in Nederland kreeg ik ook een heel interessant werkaanbod.
Ik heb een korte periode in het Sint-Annaziekenhuis in St.-Truiden gewerkt.
Tijdens de wintermaanden was ik er intern en het gebeurde dat de ambulancier ’s nachts teveel gedronken had en ik, samen met een zuster, met de ziekenwagen, de weg op moest. Verkeersongevallen, dringende oproepen, één keer zelfs in een bordeel op de Chaussée d’ Amour. “
Hakim, een man uit Tunesië
Dan vertrok Colette naar Brussel waar ze 7 jaar werkte in een home voor politieke gevangenen uit Wit-Rusland. Deze instelling werd geleid door een barones die connecties had in de hoogste adellijke kringen van Brussel.” De giften stroomden binnen. Ik heb daar graag en goed gewerkt..”
Uiteindelijk belandde Colette in het Sint-Jansziekenhuis te Brussel waar ze de 20 laatste jaren van haar loopbaan werkte.
En de liefde ? “Daar had ik geen tijd voor, lacht Colette. Ik was 29 en samen met een vriendin uit Sint-Truiden ging ik regelmatig naar een wandelclub in Luik. Na één van die wandelingen besloten we iets te gaan eten en daar ontmoetten we twee Tunesische studenten. Aan het eind van de avond hadden we onze telefoonnummers uitgewisseld en ja, een van de volgende dagen belde Hakim mij op… Uiteindelijk hebben we er acht jaar over gedaan eer we de grote stap zetten en trouwden. Ik was toen 37, een jaar later is onze zoon Karim geboren. Ik hoef er niet bij te vertellen dat onze ouders het niet gemakkelijk hadden met mijn partnerkeuze..”
Nu verdeel ik mijn tijd tussen Brussel en Tunesië. Ik ben ontzettend graag in Afrika, er is geen drukte, geen stress… Wat een verschil met Brussel !
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Batsheers denk… ik zal mijn dorp nooit vergeten.
En ook aan pa blijf ik met zoveel liefde en waardering terugdenken. Hij was zo eenvoudig, zo liefdevol. Pa was een natuurmens, hij kende elke vogel, herkende hun zang…”
Colette en zus Gerda zijn duidelijk ontroerd…
Colette : “Pa heeft ons voorgeleefd wat belangrijk is in het leven : matig je niets aan, blijf jezelf, wees eenvoudig.
Mijn levensmotto ? De perfectie bestaat niet, niemand is volmaakt maar als ik anderen kan gelukkig maken, ben ik zelf ook gelukkig. “
Maj Vandergeten