REQUIEM voor Bovelingen     

Ik zag je in de tuin van mijn dromen
wegrennen achter een laaiende papaver
zoals een horde bruine mieren
de dans van hun eerste jeugd ontvlucht.

Jij zweefde op de rand der onverschilligheid
over een oceaan van lome zwijgzaamheid
en trok de omtrek van je spiegelbeeld
in een brede stroom van licht en tegenspel.

Ik tilde je op de ladder van mijn droom
en liet de zon je ijdelheid strelen,
doorschijnend fladderde uw kanten kleed
terwijl ik zocht naar woorden die de tederheid weerkaatsen

Met een kroon van grote ondoorgrondelijkheid
wachtte ik op het huwelijk van mijn tegenbeeld
zoals een hongerige getuige op de tafel van ontleding
op zoek is om zijn beslotenheid gulzig te ervaren.

In de warmte van een diepe onderstroom
groeide mijn gelijnde verwachting,
een spel waar golven hun ziedend schuim verpatsten
en zeepaardjes wurgden met de handgreep van het vale licht.

Afgebroken tussen verstand en feestelijke leegte
en verstrengeld in een vlucht zonder mijlpaal
dreef ik mee stroomafwaarts met een ziel van pijn
in wie het zwijgen mateloos groeide.

Achter de einder suste het water zijn rimpelingen
en zocht het zand zichzelf in alle korrels.
Slierten sluimerden de vlakte die het leven draagt
Mijn overgave ontrafelde het goudgeklaterd van mijn
nostalgische herinneringen in Bovelingen.

---

Jos Schoefs oktober 2018