Hoe zou het zijn met…Julien Bolkaerts?
”Laat geen tijd verloren gaan
Voor werken en voor leren,
Vergeet het niet : verloren tijd
Zal nooit meer wederkeren “
Julien ( 87) kent het nog uit zijn hoofd, één van de vele versjes die meester Florent Lavigne op het schoolbord van Vechmaal schreef. “Elke week stond er een andere tekst. Het zette me aan het denken, dat waren mijn eerste levenslessen. Meester Lavigne heeft waarschijnlijk nooit beseft hoe sterk hij mijn levensloop beïnvloed heeft…”
Julien Bolkaerts werd op 26 sepember 1921 geboren in het gezin van Armand Bolkaerts, een familie afkomstig uit Berlingen, en zijn vrouw Agnes Houben uit Vechmaal.
Er kwamen drie kinderen : Emilie die als baby overleed, Robert, die in april 1944 gefusilleerd werd in Hoei (zie afzonderlijke bijdrage) en Julien
“De mooiste tijd van mijn leven waren mijn kinderjaren, vertelt Julien Ik had een buitengewone grootmoeder. Zij heette Elisabeth Roelants en was van Waalse afkomst. Het was een ontwikkelde vrouw die in het Luikse “diende” bij rijke, bekwame mensen. Zij kon zo heerlijk koken..
Onbezorgde kinderjaren
De gemeenteschool van Vechmaal was gemengd. Leeftijdsgenoten die ik me nog herinner zijn François Gielen, Florent Piette, René Miguet, Henri Ory, Emile Leus, Alfonsine Ory, Maria Cillis, Elza Wilmots, Maria Cloesen, Dudine Piron… Heel wat van mijn jeugdvrienden zijn er niet meer…
Na de lagere school trok ik naar het Atheneum in Tongeren maar de dreigende oorlog en de crash van grote organisaties, zoals de Boerenbond, zetten mij op een ander spoor. Ik heb echter mijn hele leven verder gestudeerd, op eigen houtje.. Maar hoe meer ik studeerde, hoe sterker ik me realiseerde hoe weinig ik wist. Een van onze buren was professor Picart, doctor in de rechten en professor oude talen in Aarlen. Hij moedigde mij aan om te lezen, te studeren.
In die periode kreeg ik een oogziekte, voldoende reden om vrijgesteld te worden van legerdienst. Gelukkig kon ik terecht bij Robert Missotten, de bekende oogarts uit Hasselt. Hij heeft mijn ogen gered.
Oorlogsjaren
Julien Bolkaerts in 1945 : hij is dan 24 jaar en fier op zijn uniform
In 1938 viel Hitler het Rijnland binnen, in ons land volgde de algemene mobilisatie. In ‘39 werd Polen overrompeld en toen kwamen de meidagen van 1940…
Ik werd door de Duitsers opgeroepen om voor hen te werken. Ik weigerde, tot driemaal toe. Dat was natuurlijk vragen voor problemen en dus ben ik ondergedoken. Ik sloot aan bij de gewapende weerstand en verbleef meestal in Wallonië. Toch was ik in Borgloon toen de oorlog eindigde. Ik ging me aanmelden bij de rijkswacht in Tongeren. De commandant bekeek me en vroeg waarom ik niet bij de rijkswacht zou gaan. Ik heb zijn raad gevolgd en met een aanbevelingsbrief van Georges de Borman op zak, trok ik naar de Koninklijke Rijkswachtschool in Elsene.”
Ondertussen had Julien ook interesse gekregen in de meisjes..
De tram die indertijd van Hasselt naar Orye reed en het stille Vechmaal doorkruiste, speelde een cruciale rol in zijn leven. In 1942 reed die tram een boer aan die met paard en kar de spoorweg kruiste. Het lijkt wel een beeld uit een Italiaanse film, maar in de drukte en de opwinding van dat moment, zag hij haar voor het eerst : Maria Poelmans uit Gutschoven.
De verongelukte boer was de oom van Maria en zij kwam haar tante helpen in die moeilijke periode. Later zag Julien haar terug op de kermis in Vechmaal en de vlam sloeg over. Op 2 maart 1946 trouwden Julien en Maria. “ De sneeuw lag 30 centimeter dik !” lacht Julien. “Wij gingen te voet naar het gemeentehuis en de kerk, de veldwachter had een riek door een mutsaard gestoken en daarmee het pad sneeuwvrij gemaakt…”
Begin 1944 : Julien in de ouderlijke tuin. Op zijn jaskraag het witte speldje waaraan de weerstanders mekaar herkenden.
Vrijwel onmiddellijk na hun huwelijksfeest, trokken ze naar Herk-de-Stad waar ze nog altijd wonen.
Zij kregen twee kinderen, een dochter Lydia die in Berbroek woont en een zoon, Johnny die koos voor Herk-de-Stad.
Lydia kreeg op haar beurt een zoon Gino en een dochter Vicky.
Vicky is de fiere mama van Jylian en Robin, twee achterkleinkinderen voor Julien en Maria.
Levensopdracht
Van 4 januari 1946 tot aan zijn pensioen in 1975 werkte Julien bij de rijkswacht van Herk-de-Stad. “ Ik deed mijn werk met hart en ziel, ondanks mijn pensioen ben en blijf ik rijkswachter . -Dienen door vriendschap was mijn motto op het werk en in mijn privé-leven. Ik sta altijd klaar om mensen te helpen maar ik vind het ook nu nog, mijn opdracht om mensen op hun plichten te wijzen.“
Julien is nog altijd even leergierig. Zijn voorkeur gaat uit naar gerechtszaken en hij is vol lof over het boek “Moordenaars en hun motieven” van Jef Vermassen.
Een boodschap voor de nieuwe generatie ? “Jawel, zegt Julien, jonge mensen, blijf weg van de drugs ! Gehoorzaam aan je ouders en opvoeders en studeer ! “
Studeren, een magisch woord voor Julien die zich nog elke dag verdiept in vaktijdschriften en naslagwerken. Jezelf ontwikkelen, inzicht krijgen in de samenhang van alles wat er gebeurt, van gedachten wisselen met wijze mensen, dat is de passie die Julien jong van hart en geest houdt !
Maj Vandergeten April 2008