Onze laatste herder Sjarel Thewis

Het was ooit een zo romantisch beeld
door zoveel schilders al uitgebeeld,
De herder, die zijn kudde weidde
langs de straten, in veld en weide.
Dat mooie beeld bestaat al lang niet meer
uit de straat verbannen door het fel verkeer
Toch bleef voor mij -en nu nog altijd-
dit mooie beeld bij, uit de vergane tijd.
van onze laatste herder, die stoere man,
die menigeen zich toch nog gedenken kan
t’is Charel THEWIS, ook TJAAI genaamd
die gij op alle wegen tegenkwaamt.
Trotserend alle weer en wind en regenslag
niet buigend voor zéér warme zonneslag.
Drijvend zijn schone kudde voort 

langs veld en beemd en wegenboord
Daarbij gesteund door zijn trouwe honden
die de kudde in bedwang houden konden
Het is juist of hij nog voor mij staat,
zijn brede snor, zijn getaand gelaat
Bij felle zon, zijn grote zonhoed op
en zweet dat parelt langs zijn kop.
Bij slecht weer, zijn wijde jakker aan
en brede hoed om aan de regen te weerstaan.
Een distelsteker als ware herdersstaf
zo trok hij langs onze wegen op en af.
Op zij herderstocht bleef hij vaak staan
om met iemand een babbeltje te slaan.
Onze herder, bevriend met iedereen,
een dorpsfiguur die helaas verdween.
Al is het schapenhoeden voorgoed gedaan
Tjaai zal in ons heugnis immer blijven bestaan.

---

  Jos Missotten