Het dorpscafé Silex.
Jaar na jaar verdwijnen er telkens weer dorpscafé’s van het aardoppervlak. En toch waren ze nauw verbonden met onze Vlaamse volksaard. Meestal ging het om familie-uitbatingen, want vaak was de zaak van moeder op dochter of van ouders op kinderen overgegaan.
In Rukkelingen was er zo’n geval met zeker anderhalve eeuw cafétraditie. Eerste gekende eigenaar was fruithandelaar Stevens Lambert, zoon van Stevens Gisbert en van Termonia Lucie en buur van brouwer Henri Vandevelde.
Na de dood van Lambert op 14.06.1860, ging een half huis over op zijn zoon Guillaume, siroopfabrikant. De andere helft werd op 29.03.1862 door Stevens Lucie, echtgenote sinds 26 mei 1860 van Lambert Daniels, klompenmaker, en consoorten openbaar verkocht aan Guillaume Stevens, eigenaar van de eerste helft.
Dan ging het goed over op Michiel Van Eyck-Stevens. Door deling kwam het op 16.01.1909 in handen van Ferdinand-Joseph Royer (°2.03.1868)-Catharina Van Eyck.
Van Catherine Van Eyck is het café overgegaan op haar jongere zus, Lucie Van Eyck (1936), echtg. Henri Gielen, dan verder op Lucie’s dochter, Leonie Gielen (°1909 2000), echtgenote Armand Dupas, daarna op diens schoondochter, Angèle Appeltans, echtgenote Raymond Dupas (°1938 – 2007).
Iedereen was en is er welkom. Daarom vermeden ze ook elke politieke strekking. Immers, politiek en religie leidden en leiden nog te vaak tot tweespalt en verdeeldheid, en door fanatiekelingen zelfs tot oorlog. Hier vonden de jongeren echter de weg tot elkander om samen vermaak te zoeken in hun clublokaal in een matchke voetbal, een partij kegelen of een wedstrijd boogschieten, waarna met smaak een pint je werd gedronken. Grote winsten werden er zeker niet gemaakt. Dat bewijst het snel slinkend aantal café’s. Die huizen waren instellingen voor een goede zaak. Zij bevorderden immers het sociaal contact tussen de jeugd, leerden de eigen leefgemeenschap wederontdekken en hielden het jonge volk in eigen dorp, ver van het dodelijk wegverkeer, van de verderfelijke drugdealers en van de jagers op louter geldgewin, maar boden kansen voor gezonde ontspanning.
Voor de bijhorende zorgen, de tijdsbesteding en de onderhoudskosten alleen weze de uitbater de winst op een pint je gegund.
Het waren ontmoetingsplaatsen rond een kegelbaan of voor de clubgenoten van de schuttersgilde, plaatselijke voetbalclub, wielertoeristen (De hijgers), duivenliefhebbers (De veldkets) of carnavalsvereniging (De klompenridders).
Dat was ook en is goddank nog steeds het “café Silex”, het enige en laatste café in Rukkelingen, dat nu nog elke dag behalve ’s maandags (vroeger de wekelijkse wasdag) vanaf 15 uur open is en vanaf ’s morgens bij een begrafenis, kermisdagen of bij een ander dorpsevenement. Tussen de verschillende voorstellen tot naamgeving van het café op stukjes papier in een asbak verzameld, trok dochter Carine er de naam Silex uit, die verband houdt met het beroep van Sylvain Appeltans, vader van Angèle en fabrikant van uitgewassen silexbetondallen.
We zouden ze erg missen en nog sterker van elkaar vervreemden, moesten onze volkscafeetjes helemaal verdwijnen. Al komt er van al de duur gezworen eden na enkele pintjes meestal niets in huis, toch mogen wij de bezoekers de illusie niet ontnemen over hun plannen met de beste bedoelingen en vaste voornemens de samenleving te verbeteren rond zo’n lekkere bedauwde pint van ons fris Belgisch bier.
Met dank aan Angèle en Raymond († 9 januari 2007) en aan Vital Martens.
Bron: Dorpskalender gezinsbond 2008- Arnold Dewelf
Vanschoonwinkel Georges Maart 2013