Cour du château de Betho
Het Kasteel van Betho is een kasteel in de Belgische stad Tongeren in de provincie Limburg. Het kasteel is gelegen aan de Mulkerstraat. Het kasteeldomein maakt deel uit van het natuurgebied Beukenberg.
Het Kasteel van Betho is een kasteelhoeve en bestaat uit twee delen. Het kasteel telt vier vleugels rondom een gesloten binnenplaats. Tegen de noordwestelijke vleugel van het kasteel is een U-vormige hoeve gebouwd rondom een tweede binnenplaats. Langs de noordzijde is het complex deels van een gracht voorzien.
Het kasteel bestaat uit vier vleugels opgetrokken in baksteen en voorzien van gekrulde muurankers. Het geheel wordt bedekt door schilddaken uit leisteen. De zuidelijke hoektoren wordt getopt door een klokvormige torenspits terwijl de overige drie hoektorens voorzien zijn van een tentdak. Elke hoektoren wordt bekroond door een dakruiter. De zuidelijke hoektoren is opgetrokken in mergelsteen en dateert uit de 15e eeuw, de overige delen van het kasteel zijn het resultaat van grondige aanpassingen in de 17e eeuw.
De voorgevel van kasteel aan de zuidoostelijke zijde telt twee bouwlagen en is dertien traveeën breed. Boven elke travee bevindt zich een dakkapel. De middentravee werd verbouwd tot een monumentale inrijpoort aan het begin van de 18e eeuw door Frans van Hinnisdael, graaf van Betho. Deze poort werd voorzien van een rechthoekige omlijsting verspreid over twee bouwlagen. In de tweede bouwlaag bevindt zich een rechthoekig venster met balustrade. Het geheel wordt bekroond door een fronton dat het wapenschild van de familie van Hinnisdael toont.
De overige vleugels van het kasteel dateren uit het midden van de 17e eeuw, deze vleugels zijn eveneens opgetrokken in baksteen en mergelsteen.
De hoeve gaat terug tot de 17e eeuw. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen en voorzien van schild- en zadeldaken bedekt met leien. De noordwestelijke gevel van de hoeve bevat centraal een rondboogvormige inrijpoort die voorzien is van een omlijsting in kalksteen. Aan weerszijden van deze inrijpoort bevinden zich woongedeeltes die als risalieten uitspringen ten opzichte van de gevel.
De eerste bekende bewoner van het kasteel was Arnold van Betu in de 13de eeuw, doorheen de eeuwen was het kasteel in het bezit van verschillende adellijke families zoals de families Betho, Huwenial, Oyembrugge, Krafft, de Simonis, van Hinnisdael, van der Gracht en de Copis. Het kasteel is nog steeds in privé-bezit.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Betho

Fontaine de Pline
De Pliniusbron of Pliniusfontein is een bron, genoemd naar Plinius de Oudere. Deze Romeinse encyclopedist maakte in zijn Natuurlijke Historie (31.12) melding van een waterbron in het gebied van de Tungri, een stam in Gallia Belgica:
“Bij de Tungri is een opmerkelijke bron die tintelt met veel waterbelletjes naar roest smaakt, wat men overigens pas gewaar wordt wanneer men ervan heeft gedronken. Het water reinigt het lichaam en geneest de derdedaagse koorts en de pijn van nierstenen.”[1]
Sinds de zestiende eeuw wordt deze bron gelijkgesteld met een ijzerhoudende bron bij Tongeren. Deze ligt ongeveer twee kilometer ten noorden van de stad, richting Hasselt in het Pliniuspark. Het water is ijzerhoudend en werd ook in middeleeuwse geschriften als genezend omschreven: “zij die leden aen daghse kortse, het graveel, bloetspouwen of andere quaelen” zochten er bevrijding van hun kwalen. Het water werd in kruiken gedaan en, voorzien van het stadszegel naar overal verzonden. De bron werd zo beroemd dat zowel de Franse koning Lodewijk XV als Napoleon er hun dorst kwamen lessen maar raakte daarna in vergetelheid.
Nochtans is het water van de bron niet ’tintelend’. De koolzuurhoudende bronnen van Spa voldoen wel aan de beschrijving van Plinius, en lagen bovendien binnen de Civitas Tungrorum. Een andere mogelijkheid is dat hij op de geneeskrachtige wateren van Aken doelde.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pliniusbron

Sacristie cathédrale de Tongres
De Onze-Lieve-Vrouwebasiliek is een kerk in de Belgische stad Tongeren. Het is de grootste kerk van deze stad in het uiterste zuiden van de provincie Limburg. De kerk kent een zeer lange geschiedenis. De huidige benaming van deze kerk is de Onze-Lieve-Vrouw-Geboortebasiliek. Het bouwwerk staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO als onderdeel van de groepsinschrijving Belforten in België en Frankrijk. Bij de basiliek hoort het Teseum, met de archeologische site en de kerkschatten.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Onze-Lieve-Vrouwebasiliek_(Tongeren)

Statue d’Ambiorix à Tongres
In 1860 besloot de Tongerse gemeenteraad, op verzoek van het toenmalig Tongers Oudheidkundig Genootschap, een subsidie aan te vragen voor de oprichting van een standbeeld van Ambiorix. Deze subsidie werd in 1865 toegestaan. De totale prijs werd geraamd op 35.000 Fr waarvan de Belgische Staat 21.650 Fr ten laste zou nemen. Het verschil zou door de Provincie Limburg en de stad Tongeren bijgelegd worden.
De opdracht voor het beeld werd gegeven aan de op dat ogenblik in Tongeren wonende Franse kunstenaar Jules Bertin die het kunstwerk onder de artistieke leiding van Guillaume Geefs voltooide in 1866. In 1890 zou Bertin nog een standbeeld voor de opvolger van Ambiorix in de Gallische geschiedenis creëren, “Vercingetorix”. Dit beeld was het spiegelbeeld van het Tongers Ambiorixstandbeeld en stond in Saint-Denis, maar werd tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigd.
Het beeld werd geplaatst op de Grote Markt van Tongeren, op de plaats waar vroeger het perron stond, en staat op een natuurstenen voetstuk van 3 meter hoog dat in de vorm van een prehistorische dolmen gebouwd werd.
Het standbeeld werd officieel onthuld op 5 september 1866, in aanwezigheid van Zijne Majesteit Koning Leopold II en zijn echtgenote Koningin Marie-Henriëtta.
De adelaar verdween in 1965 door toedoen van een groep aangeschoten studenten. Een van hen was op het beeld geklommen, verloor zijn grip en deed de adelaar afbreken in zijn val. Hij werd meer dan een halve eeuw later gerecupereerd en teruggeplaatst.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Standbeeld_van_Ambiorix